Mystery Jets – Serotonin

Al enkele jaren zitten ze in de wachtzaal, klaar om de volgende Britse hype te worden. Dat wordt zo al aangekondigd vanaf het moment dat ze met hun debuut ‘Making Dens’ hun doorbraak probeerden te forceren. Maar de magere opkomst voor hun optreden in de Botanique eerder dit jaar bewees dat ze op het vasteland nog een lange weg af te leggen voor ze die droom – voor zover dat al een droom is – kunnen realiseren. Nochtans is ‘Serotonin’, hun derde album, een pareltje.

Mystery Jets – Sad Day For Puppets – Botanique, Brussel – 22 september 2010

Als u niet in de file stond, al dan niet op weg naar het Koning Boudewijnstadion, dan kon u toch niet ontkomen aan de mediastorm rond het optreden van die niet nader genoemde Ierse groep. Zelfs in andere concertzalen werd er allusie op gemaakt. “But we’re a fucking better band!”, was gitarist William Rees’ lakonieke reactie op het feit dat de rotonde van de Botanique desondanks zowat vol zat. Geen klauwen of reuzenschermen voor Mystery Jets, maar geen ziel die daar een traan om liet.

Dour festival – 17 t/m 20 juli 2008

Donderdag

De bas waarmee het optreden van Brian Jonestown Massacre (Last Arena) werd ingezet, , beloofde het beste: donkere, door drie – soms zelfs vier – gitaren gedragen songs die je ingewanden in de knoop leggen. Doodjammer dat de klankbalans ook hier niet goed zat. Drums en bas zaten zo prominent vooraan in het geluid dat alle nuances van zang en orgelspel volledig verloren gingen. “Belgium is a cemetary”, brulde Anton Newcombe naar het einde van de set toe. Dat had misschien eerder te maken met de hoeveelheid geconsumeerde illegale substanties, maar was evengoed van toepassing op de apathische meute voor het podium. Het had nochtans zo mooi kunnen zijn.

Mystery Jets – Twenty One

Ondanks wat (roddel)bladen als de NME u en alle andere Britten proberen wijs te maken, is het succes van de Britpop tanende. Af en toe zijn er nog uitschieters, maar het overgrote deel valt eerder onder de gevreesde eenheidsworst. Of Mystery Jets die trend kunnen overstijgen, is moeilijk te zeggen. Hun nieuwe plaat ‘Twenty One’ belooft in elk geval een mooie toekomst.

Hideaway heet het openingsnummer, maar er is geen enkele reden voor de band rond vader en zoon Harrison om zich weg te steken. De puntige gitaren die doorheen het nummer slingeren, vinden meteen de weg naar de juiste kant van je brein.

En dat is dan nog maar het begin van de plaat. U heeft waarschijnlijk al de aanstekelijke single Two Doors Down uit de radio horen schallen. Dan is het u vast ook opgevallen hoe moeilijk het is om dat deuntje uit je hoofd te bannen. Wel, eigenlijk staat dit album bol van dit soort pareltjes.

Luister maar naar Young Love (waarin Laura Marling, een beloftevolle singer-songwriter, een gastrolletje vervult) of het fascinerende Half In Love With Elisabeth (net het enige nummer dat werd geproducet door Stephen Street), dat – zoals wel vaker op dit album – doet denken aan het beste van Kaiser Chiefs. Het verschil zit hem vooral in de opgemerkte stem van Blaine Harrison, hoog, beheerst en perfect passend bij deze muziek.

Dat de jongste Harrison (Blaine speelt toetsen en zingt, vader Henry speelt gitaar en toetsen) kan zingen, wordt vooral duidelijk in rustige nummers als Flakes, waar zijn stem alle aandacht naar zich toe zuigt. Afsluiter Behind The Bunhouse is (vooral aan het begin van het nummer) indrukwekkend om dezelfde reden.

De aandacht de deze groep met hun derde album nu eindelijk krijgt, is meer dan verdiend, gezien het aantal prachtsongs dat deze plaat telt. Dit zijn popliedjes zoals ze horen te zijn: aanstekelijk, dansbaar en helemaal niet voorspelbaar.

Geef die nummers dan ook nog eens leuke titels als Umbrellahead mee en het kan gewoon niet meer stuk. De jarentwintigpiano met daarover enkel en alleen die intrigerende stem dragen het hele nummer. En even verder sta je plots weer onbewust mee te knikken op de tonen van Hand Me Down.

Herkenbaar en toch origineel. Dat kan niet van elke plaat gezegd worden. Maar voor ‘Twenty One’ is het de enige juiste omschrijving. Er staat dit vijftal nog een mooie toekomst te wachten, los van alle heisa rond Britpop.