Swell – Blaudzun – AB-Club – 29 oktober 2008

Verwachtingen kunnen dodelijk zijn. Maar ze zijn er altijd. Sluimerend op de achtergrond of expliciet aanwezig. Als ze worden ingelost, lijkt het allemaal vanzelfsprekend, klopt het verhaal, is de luisteraar tevreden. Voor Swell waren de verwachtingen – voor ons tenminste – behoorlijk hooggespannen.

Als je de band niet kent, zijn de verwachtingen dan weer navenant. Zoals voor Blaudzun bijvoorbeeld, het voorprogramma in kwestie. Hij ziet er een beetje vreemd uit, de man met het middeleeuwse kapsel en de oversized Dennis Taylorbril, maar hij weet bijzonder veel gevoel in zijn songs te leggen. Dat doet hij vooral door middel van zijn stem die soms wat aan het spraakorgaan van James Walsh van Starsailor doet denken.

Enkel met zijn akoestische gitaar of met behulp van zijn groepje met akkordeon, mooi aangepaste drums en elektrische gitaar maakt hij toch best wel indruk. Nummers als Resident, waarmee hij de set solo akoestisch opent en elektrisch met band afsluit, kunnen ons in elk geval best bekoren.

En dan is het de beurt aan Swell. Of tenminste wat daarvan overblijft. Want hij mag dan wel een drummer (Ron Burns) en een gitarist/synthesizertovenaar (Brian Mumford) bij zich hebben, het is David Freel, het enige nog originele lid van de groep, die nog steeds de lakens uitdeelt.

Aanvankelijk zit het geheel prima in elkaar. Met Good Good Good begint ook hij de show solo op zijn akoestische gitaar. Een instrument dat trouwens duidelijk al betere dagen heeft gekend. Maar dat mag de pret niet drukken. Want ook met Trouble Loves You weet hij de harten van de schaars opgekomen toeschouwers te verwarmen.

Die aanwezigen zijn blijkbaar hoe dan ook voor de zaak gewonnen want de reacties zijn behoorlijk uitbundig. Dat lijkt trouwens terecht. Als What I Always Wanted wordt ingezet, lijkt de avond inderdaad niet meer stuk te kunnen. Dat is echter duidelijk buiten de waard gerekend, want naarmate het optreden vordert, speelt de band rommeliger en is de spanningskracht soms ver te zoeken. Pas naar het einde toe worden we opnieuw geraakt door een intens What I Saw. Ook At Long Last maakt als één van de bissen nog veel goed.

Maar de whisky die na heel wat gezeur uiteindelijk toch het podium bereikt, kan de avond niet meer redden. Net als bij hun vorige show in de Botanique enkele jaren geleden blijven wij teleurgesteld achter. Of hoe verwachtingen een concert de nek om kunnen wringen.